مجله مهر: واقعه کربلا در سال ۶۱ هجری رخ داد و بعد از شهادت فرزندان رسول خدا، همسران و فرزندانشان به اسارت رفتند. بعد از واقعه کربلا آنان‌که پشیمان شدند و عده ای که نتوانستند خود را به امام برسانند، تصمیم گرفتند قیام کنند و به خونخواهی شهدا برخیزند تا حکومت را از دست قاتلان اهل بیت علیهم السلام در آورند و به فرزندان رسول خدا بسپارند. این گزارش، مروری است بر همه قیام‌هایی که با عنوان خون‌خواهی شهدای مظلوم کربلا در تاریخ ثبت شده‌ است.

واقعه حره

بعد از حادثه خونین کربلا و شهادت امام حسین علیه السلام و یارانش، ماهیت یزید و یزیدیان برای مردم فاش شد. مردم مدینه که بی توجهی خلافت اموی نسبت به واقعه عاشورا را دیده بودند با رهبری «عبدالله بن حنظله» در ذی الحجه سال ۶۳ هجری، یعنی دوسال بعد از واقعه عاشورا قیام کردند. مردم این شهر با عبدالله برای این قیام بیعت کردند و بعد از آن والی مدینه «عثمان بن محمد بن ابوسفیان» را از شهر بیرون کردند. بعد از آن هم یزید را غاصب خلافت خوانده و او را لعنت کردند. اما یزید وقتی از شورش مردم مدینه باخبر شد لشگر عظیمی به فرماندهی «مسلم بن عقبه» تدارک دید و راهی مدینه کرد. این فرمانده اموی بعد از لشگرکشی، شهر مدینه را محاصره و مقاومت مردم این شهر را درهم شکست و کشتار وسیعی راه انداخت. به گفته مورخان، مسلم بن عقبه سه روز، جان و ناموس اهل مدینه را برای لشگریانش مباح کرد و سپاه وی به کشتار وسیع و غارت اموال مردم این شهر پرداختند. کشتار و تجاوزهای مسلم بن عقبه و لشگریانش به قدری زیاد بود که به وی لقب «مسرف» به معنی «خونریز بی حد و حصر» دادند. هیچ کدام از مردم مدینه از این حادثه نجات نیافتند. یا کشته و زخمی شدند یا مورد غارت و تجاوز قرار گرفتند و این قیام به سفاکانه ترین شکل ممکن سرکوب شد.